Gastblog van het Amsterdamse Bos - Reacties

“De wereld raakt mij. Ik volg mijn gevoel en door mijn kunst kan ik verbinding brengen, problemen blootleggen en mensen met elkaar in gesprek laten gaan en zo dichter bij elkaar laten brengen.” Dit schrijft Rem van den Bosch in zijn laatste boek, Zeeuws Meisje #Broederschap. Zijn foto’s zijn voor hem het begin van een gesprek. Een gesprek tussen volwassenen, maar juist ook met en tussen de leerlingen bij de gastlessen die hij op scholen geeft.

Hoogte- en dieptepunten
Ik schrijf al weer bijna vier jaar blogjes voor en over het Amsterdamse Bos. Een leuke aanleiding voor mezelf om het Bos te blijven bezoeken en me in een aantal zaken verder te verdiepen. Maar schrijven doe je natuurlijk vooral om gelezen te worden. En soms levert dat bijzondere dingen op. Zo schreef ik drie jaar geleden een stukje over hoogtepunten in het Bos. Dit naar aanleiding van de viering van 200 jaar Normaal Amsterdams Peil, ons NAP. Een van de bijzonderheden van het Bos is namelijk dat het is aangelegd onder zeeniveau en wel tien verschillende waterpeilen heeft. Enkele maanden geleden las Rem van den Bosch dat, een Zeeuwse fotograaf. Van het een kwam het ander, en zo trok ik afgelopen zondag met hem en een Zeeuws meisje langs een achttal dieptepunten in het Bos.

Watersnood
In Zeeland is de watersnoodramp van 1953 nog niet vergeten. De klimaatverandering met zeespiegelstijging en grotere regenpieken maakt Nederland kwetsbaarder. Het wegpompen van water zal steeds meer energie gaan kosten. Hoe lang kunnen we ons dat blijven veroorloven? Met zijn Zeeuwse modellen gaat Rem het hele land door om zichtbaar te maken wat er zou gebeuren als we stoppen met pompen of als de dijken doorbreken. En je begrijpt dat een fotograaf met zijn achternaam, toch echt een bos onder zeeniveau in zijn serie wil hebben.

Lange dagen
De zondag begon in Zeeland. Om vijf uur ’s ochtends werd het model opgemaakt en in een speciaal gemaakt Zeeuws kostuum gekleed. Eigenlijk begon de dag al eerder.  De bus voor alle spullen had het zaterdag begeven en een vervangend busje moest ’s avonds nog geregeld. Desondanks trof ik ze om elf uur bij de Boswinkel in opperbest humeur. Een opgewektheid die gedurende de dag geen moment verdween. Sterker nog, het leek toe te nemen bij iedere volgende locatie die we bezochten. Zo tof vonden ze ons Bos.

Kikvorsperspectief
Zo tegen vijven kwamen we aan bij laatste plek, de Grote Vijver. Na alle foto’s op land, werd het tijd voor een foto in het water. Om het zeeniveau aan te geven moest het model haar hand op vijf meter vijftig boven de waterspiegel houden.  Voor dat soort hoogtes had de fotograaf een extra grote ladder gemaakt. Maar die ladder stond dit keer nog in Zeeland. Met het huurbusje kon die niet mee. Het mooie van kunst en fotograferen is dat het er uiteindelijk om gaat het idee in een beeld te vangen. Door gebruik te maken van het zogeheten kikvorsperspectief kun je alsnog een impressie vastleggen van de bedoelde hoogte. Een heel bekende techniek. Alleen nam deze Zeeuw die wel heel letterlijk. Met een klein sprongetje verdween hij als een kikker bijna onder water. Zo had ik het nog nooit zien doen.

Tentoonstelling
De serie #Water is vanaf half augustus te zien in het Watersnoodmuseum in Zeeland. Op grote billboards op voet. In gedachten zie ik de bilboards ook al staan in het Amsterdamse Bos. Net als de tentoonstelling over de geschiedenis van het Bos in 2019. Of op kleiner formaat in de Boswinkel. Bezoek aan de tentoonstelling kan dan gecombineerd met bezoek aan de vernieuwde Waterentree tussen Nieuwe Meer en Bosbaan. Daar komen heel veel verschillende waterniveau’s bij elkaar. Wie er nog niet geweest is, ga er eens kijken en ontdek de watertrap, het stapbalkenpad, de prachtige steiger bij de vooroever Nieuwe Meer en nog veel meer.